Schoonheid komt wanneer we iets mooi vinden. Dit is altijd zeer persoonlijk!

Lelijkheid kan ons niet bekoren, we zien of horen hier geen aanlokkelijke kunst.

Wanneer spreken we van schoonheid in kunst? Wanneer we iets mooi vinden of door iets geraakt zijn? Of omdat we dat altijd al binnen onze traditie als mooi en waardevol hebben bestempeld? Wat zegt schoonheid (of lelijkheid) over onze waarden?

In hoeverre noemen we iets 'lelijk' wanneer we eigenlijk vinden dat iets ongewoon is, of anders? Blijven we altijd hetzelfde mooi vinden en … in hoeverre zijn schoonheid en lelijkheid gebonden aan tijdgeest en/of aan (het perspectief vanuit) een specifieke cultuur?